Bir gün bir şey olur...

Bir gün bir şey olur... Aniden nefesiniz daralır, ciddi bir trafik kazası atlatırsınız, hiç beklemediğiniz bir zamanda kan değerleriniz tepetaklak çıkar ya da sadece gökyüzünde uçan bir kuş görürsünüz. O an anlarsınız; hayat telefonda derdinizi 1 saat de konuşsanız anlatamayacağınız müşteriye katlanmak için de, yan masada oturan iş arkadaşınızdan x dosyasını zamanında alamadınız diye delirmek için de çok ama çok kısadır... "Bu hastalığın bir yan etkisi de aşırı yorgunluktur" cümlesi sizin için hiçbir şey ifade etmez, çünkü zaten gece gündüz yorgunsunuzdur. Endişe içinde yatağa yatarken işte başarılı olmak, çok para kazanmak, ofiste en sevmediğiniz y'den daha başarılı olmak, vs vs vs yerini sağlıklı olmaya bırakır. Bir de sakin ve huzurlu olmaya...

İşte o gün... Bazıları dağa, ormana, kuşa, böceğe verir kendini huzur bulmak için.

Ben mutfağa girerim!

Önlüğümü takarım. Buzdolabındaki malzemelere bakarım. Hayır yemek yapmayı çok sevmem. Ama dolapta tereyağ varsa, un, çikolata, kakao tamsa... Kek kalıplarımı çıkarırım! Benim terapim budur : pasta! Ben pastayı çok ama çok ciddiye alırım. Eriyen çikolatanın parlak dokusu, unun ölçü kabından karıştırma kabına düşerken toz zerrecikleri halinde etrafa saçılması, tarçın kokusu, fırında kabaran kekin gurur veren görüntüsü... Günümün en güzel anları!

Kurumsal hayattan kaçmıyorum, henüz değil. Ama bu, benim kurumsal hayattan huzurlu, kakao kokulu, sıcak, dumanı tüten fırınıma, küçük kırmızı mutfağıma kapanışımın hikayesidir. Kabaran keklerin, şekeri fazla olan keklerin, tadı güzel şekli korkunç olan keklerin hikayesidir. Bu benim, kusursuz keke giden hikayemdir. Kimbilir belki bir gün temelli kaçış olur, o zaman da favorim ve spesiyalim havuçlu tarçınlı kekle kutlarız!